Της Μαρίας Καράπα
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ήμουν παιδί -δεν λέμε πόσα- που μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια μου πηγαίναμε ταξίδι με το ΚΤΕΛ στο χωριό του πατέρα μου. Στην Δάφνη Αυλωναρίου. Θυμάμαι τα λεωφορεία και τους επιβάτες από όλα τα μέρη του αγαπημένου μας νησιού. Το ταξίδι αποτελούσε πάντα ένα είδος ευχάριστης προσμονής, για την στιγμή που θα συναντούσα τον παππού Γιάννη την γιαγιά Ελένη και τους υπόλοιπους συγγενείς.
Όπως και όταν ταξιδεύαμε για να προσκυνήσουμε στον Αγιο και στον Οσιο Δαυίδ. Στα μάτια μου εναλλάσσονταν με ταχύτητα άνθρωποι όλων των ηλικιών που συγχρωτίζονταν στον παλιό σταθμό των ΚΤΕΛ στο κέντρο της Χαλκίδας. Αλλοι έφευγαν. Αλλοι κατέφταναν. Σε μια διαρκή εναλλαγή προσώπων και παραστάσεων. Σίγουρα πιο αργή από σήμερα όπου όλα είναι στον μέγιστο βαθμό στον επιταχυντή του χρόνου.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα για τους επιβάτες και τους συγγενείς. Είτε τους αποχαιρετούσαν με ένα χαμόγελο αλλά σφιγμένη την ψυχή, είτε τους υποδέχονταν με ένα χαμόγελο από καρδιάς και με εμφανή την ευφορία της ψυχής.
Για αρκετούς από τους επιβάτες ο σταθμός των ΚΤΕΛ ήταν απλώς μια στάση, αφού συνέχιζαν προς Αθήνα η προς τον τόπο καταγωγής τους. Κυρίως στις δυο μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Αλλά και για να προσκυνήσουν στον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσσο και στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ όπου διακόνησε και ο Αγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η κίνηση το καλοκαίρι στο νησί μας.
Ο σταθμός των ΚΤΕΛ άλλαξε . Εκσυγχρονίσθηκε και μεταφέρθηκε στην περιοχή του Αγίου Στέφανου. Τα λεωφορεία επίσης άλλαξαν μοντέλα. Οι βλάβες πολύ λιγότερες πιά . Έγιναν και πιο γρήγορα. Όπως όλα όμως γύρω μας. Οι άνθρωποι άλλαξαν συνήθειες, ντύσιμο ακόμα και αποσκευές. Τα καλάθια και οι απλές βαλίτσες είναι πια καταχωνιασμένες σε παλιές φωτογραφίες και στον σκληρό δίσκο της μνήμης μας.
Για το λόγο αυτό η ομάδα του Evia Woman επέλεξε μετά από ψηφοφορία ομόφωνα τις φωτογραφίες των αναμνήσεων ώστε σε συνδυασμό με τα σημερινά δρομολόγια όλης της εβδομάδας να συγκεράσει το χθες με το σήμερα .Γιατί στην διαπίστωση περασμένα ναι. Η απάντηση για εμάς είναι ξεκάθαρη. Ξεχασμένα Όχι. Έτσι θα θυμούνται οι παλαιότεροι και θα έχουν παραστάσεις οι νεώτεροι .
Γιατί και τα λεωφορεία όπως πολλά άλλα πράγματα στην καθημερινή ζωή και έχουν και γράφουν ιστορία. Γιατί κουβαλούν όνειρα, λύπες, χαρές, αγάπες και ελπίδες.
Μπορεί σχεδόν όλα να άλλαξαν. Όμως τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι ίδια και απαράλαχτα σε όλες τους τις εκφάνσεις. Είτε την ώρα του στενάχωρου αποχαιρετισμού, είτε των ώρα της ανυπόμονης και γεμάτης προσμονή υποδοχής .
Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον, τουλάχιστον αυτά δεν θα αλλάξουν…..
Καλό ταξίδι!