Γράφει η Γεωργία Πανταζή, Ψυχολόγος, MSc Developmental Disorders, Εκπαιδευόμενη στη Γνωστική — Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία
Το παιχνίδι αποτελεί τον φυσικό κόσμο κάθε παιδιού. Αν και δεν υπάρχει σαφής εννοιολογικός
προσδιορισμός για τον όρο «παιχνίδι», με την έννοια αυτή ορίζουμε την κατ’ εξοχήν αυθόρμητη και
ενδιαφέρουσα δραστηριότητα που έχει ως στόχο την ψυχαγωγία.
Η πηγαία ανάγκη του παιδιού για παιχνίδι ξεκινά ήδη από τα πρώτα έτη της ζωής του και αποτελεί μία διαδικασία που προετοιμάζει για τις μετέπειτα δραστηριότητες της ζωής. Από τη βρεφική ηλικία και καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας το παιχνίδι βοηθά τα παιδιά να μάθουν για τον εαυτό τους, τους άλλους και τον κόσμο γύρω τους.
Το 1989 η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών καθόρισε το παιχνίδι ως ένα «καθολικό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα» όλων των παιδιών του κόσμου, που έχει ως στόχο τη βέλτιστη ανάπτυξη τους. Επίσης, το 2007 η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής τόνισε ότι το παιχνίδι είναι
θεμελιώδες για την εκμάθηση σημαντικών για τη ζωή δεξιοτήτων και εξέδωσε οδηγίες σχετικά με την ένταξη του παιχνιδιού στη ζωή κάθε παιδιού.
Αν και το παιχνίδι αποτελεί μία αυθόρμητη και ευχάριστη δραστηριότητα με σκοπό αποκλειστικά τη
συναισθηματική ευχαρίστηση ενός παιδιού, η σημασία του είναι πολύ μεγαλύτερη. Η δραστηριότητα αυτή είναι ένδειξη της ψυχικής υγείας του παιδιού, καθώς μέσω αυτής αναπτύσσει σταδιακά την κριτική του αντίληψη, μαθαίνει να εξερευνά το περιβάλλον του και να δημιουργεί δικούς του φανταστικούς κόσμους.
Μέσω του παιχνιδιού το παιδί αρχίζει να αποκτά επίγνωση του σώματος του, να αντιλαμβάνεται τις
ικανότητες του και να καταπολεμά τους φόβους του
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πέρα από την ψυχαγωγία που προσφέρει, συμβάλλει και στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Θα μπορούσε ακόμα να ειπωθεί ότι το παιχνίδι είναι το επίκεντρο της κινητικής, γνωστικής, γλωσσικής και κοινωνικό-συναισθηματικής ανάπτυξης και κατ’ επέκταση της διαμόρφωσης βάσεων για μία υγιή κοινωνική ζωή.Θεωρείται, επιπλέον, ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της επίδρασης της συμπεριφοράς μας στους άλλους, καθώς και για την ανάπτυξη του αυτοελέγχου, της αυτοεκτίμησης, της δημιουργικότητας και της κοινωνικής μάθησης.
Βάσει αυτών, λοιπόν, η αναγκαιότητα του παιχνιδιού στη ζωή των παιδιών είναι αναμφισβήτητη, καθώς συνιστά τον δικό τους μοναδικό τρόπο να κυριαρχούν στον κόσμο τους και να αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους.